-
پرستار نمی گوید که بچه ها را به موقع به رختخواب نبرده است.
اگر صبح احساس کنید کودک شما کسل است و کم خوابیده است از پرستار سوال کنید که چرا کودک خواب کافی نداشته است نمی گوید که خودش او را دیر به رختخواب برده است. معمولا می گوید کودک بازیگوشی کرده و یا غذایش را دیر خورده است.
در صورتی که یک پرستار بچه می بایست جوری برنامه ریزی کند که کودک غذایش را به موقع بخورد و او را حمام کند، برایش کتاب بخواند و او را به موقع بخواباند. اگر پرستار کودک شما به صورت شبانه روزی در منزل نمی ماند از او بخواهید عصرها کمی زودتر بیاید تا بتواند به همه ی کارهای قبل از خواب کودک رسیدگی کند. همچنین ممکن است زمانی نیاز باشد تا کودک بتواند با پرستار ارتباط برقرار کند و به حرف های او گوش کند.
-
پرستار در مورد راحت بودن کارهای مربوط به منزل و نگهداری از کودک صحبت نمی کند.
اگر در ابتدا به پرستار بچه خود بگویید که باید زمان زیادی را صرف جمع کردن اسباب بازی های کودکتان بکند و یا اینکه انرژی و زمان زیادی باید برای غذا دادن به کودک بگذارد، و در طول کار متوجه شود که کودک خودش در جمع کردن اسباب بازی ها کمک میکند و یا اینکه ارتباط خوبی بین مراقب و کودک برقرار شده که باعث می شود در زمان وعده های غذایی به راحتی بتواند غذای کودک را بدهد.
پرستار هیچ گاه به شما نمی گوید که حجم کار کمتر از آن چیزی ست که در ابتدا به او توضیح داده اند. معمولا این اتفاق به این دلیل می افتد که پرستار احساس می کند با گفتن این حرف ارزش کار او کم می شود. یا ممکن است روی حقوق و مزایای او تاثیر بگذارد.
-
پرستار در مورد دعوا و بحث کودکانتان واقعیت را نمی گویند.
ممکن است کودکان شما چند بار در طول روز با هم دعوا کنند. معمولا بین خواهر برادرها این اتفاق طبیعی است. از دوران کودکی تا نوجوانی شما شاهد اختلاف ها و دعوای بین فرزانتان هستید.
در مورد جزییات این مسئله از پرستار سوال نکنید. سعی کنید با خود کودک صحبت کنید و اگر نتوانستید بین خودشان قضیه را حل و فصل کنید و نیاز شد با پرستار هم صحبت کنید، این گفتگو را در حضور فرزندان انجام ندهید.
پرستار بچه ممکن است قضاوت درستی از دلیل درگیری نداشته باشد و یا شاهد همه ی ماجرا نباشد و جوری داستان را برای شما تعریف کند که خلاف واقع باشد.
-
پرستار شما نمیگوید بعد از رفتن شما چقدر کودکتان گریه کرده است.
هنگامی که از منزل خارج می شوید کودک شما شروع به بی قراری و گریه میکند و ممکن است مدت زیادی گریه او ادامه داشته باشد. نباید خیلی به این مورد اهمیت دهید تا فرزندتان عادت کند. این وظیفه پرستار کودک است که با خواندن کتاب و پخش موسیقی و سرگرم کردن او گریه را خاتمه دهد.
ولی در پایان روز به شما نمی گوید که چقدر طول کشید تا کودکتان آرام شود. خیالتان راحت باشد که هر روز کمتر از روز قبل گریه خواهد کرد تا کم کم این عادت از سر او بیفتد. بنابراین از پرستار در مورد جزییات زمان گریه سوال نکنید و به او راهکار های لازم را آموزش دهید و بگویید که برای روزهای اول طبیعی است که کودک به نبود مادر عادت نداشته باشد.
-
پرستار هیچ گاه به شما نمی گوید که آنها یک قانون منزل را شکسته اند.
شما در ابتدا قوانین منزل را برای پرستار بچه شرح می دهید به او می گویید که ناهار باید ساعت 12 ظهر صرف شود. کودک نباید بیشتر از یک ساعت تلویزیون ببیند. یا حق ندارد بازی کامپیوتری انجام دهد. پرستار هم حق ندارد کودک را با اسباب بازیهایش در اتاق تنها بگذارد و سریال ببیند و یا با گوشی هوشمند خود مشغول شود.
اینها قوانینی است که در ابتدای قرارداد مطرح میکنید ولی نباید توقع داشته باشید تمامی آنها با دقت پیاده شوند. ممکن است روزی کودک پرستارش را راضی کند که بیشتر به تماشای تلویزیون بنشید و یا از خوراکی هایی که منع شده است بخورد.
پرستار بچه هم گاهی خسته می شود و ترجیح می دهد فرزند را با وسیله ای مشغول کند تا استراحت کند و به امور شخصی خود بپردازد. بنابراین تا حدی انتظار داشته باشید که در منزل قوانین اجرا نشده باشد.
